Niejednokrotnie słyszę pytanie - "jak długo jeździsz?" , na które zwykle odpowiadam: "odkąd miałam 11 lat ale tak "na prawdę" to od niedawna". Miłość do koni była miłością od pierwszego wejrzenia. Do dziś pamiętam dzień, w który rodzice zabrali mnie do jednej z podłódzkich stajni, wahając się czy  tego typu sport będzie odpowiadał małej, delikatnej dziewczynce. Już podczas pierwszej jazdy wiedziałam, że to jest "to". Od tego czasu, już jako małe dziecko zaczęłam asystować w zajęciach hipoterapeutycznych, sprzątać stajnie, czyścić konie, targać zdecydowanie za ciężkie wiadra wody - wszystko po to, żeby w weekendy wsiąść w siodło oczekując na pozwolenia od instruktorek na pierwsze tereny, galopy czy skoki przez przeszkody. Mimo, że był to czas pełen przygód i emocji, dziwię się, że nigdy nie ucierpiałam na tym fizycznie - liczba upadków z koni notorycznie płoszących się i ponoszących była zatrważająca. Do dziś borykam się z nawykami ruchowymi nabytymi podczas stresujących jazd, gdzie każdy krok konia mógł zakończyć się salwą baranów a jedynym rozwiązaniem dostarczanym rzez instruktorów było kurczowe trzymanie za wodze i mocne działanie łydką, przy każdym kroku konia. Teraz, z perspektywy czasu wiem, jak ważne jest aby szkolenie początkującego jeźdźca odbywało się pod kontem fachowców - nauczyć się czegoś nowego jest łatwo a wyplenić stare nawyki dużo trudniej...